Miniaturka

Cześć kochani!

Po długim i leniwym wypoczynku wracam do Was z nową energią i pełną głową pomysłów. *.* Dobrze było odpocząć, bo wrócił mi zapał do pisania. :) 

Nowy rozdział pojawi się jutro, ale dzisiaj mam dla Was świetną miniaturkę napisaną przez Gosię. Nie ma swojego bloga i chciałaby poznać Wasze opinie na temat swojej twórczości aby wiedzieć jak się przyjmuje. :D Osobiście uważam, że jest genialna i zabawna, ale też z przyjemnym dreszczykiem. :3

Także zapraszam do czytania i proszę - piszcie co sądzicie!

************************************************************************

TANGO Z DIABŁEM

Cholera…kolejny szlaban za mądrzenie się Snape’owi. Ten stary nietoperz nie ma nic innego do roboty po godzinach, więc upatrzył sobie na cel Gryfonów i funduje im szlabany…

Weszła do lochów i podążając do sali nauczyciela eliksirów zastanawiała się, co takiego dostanie tym razem do roboty. W duchu cieszyła się, że będzie to jeden z ostatnich szlabanów, bo za niedługo kończy się szkoła – w końcu uwolni się na dobre od cholernego Mistrza Eliksirów.

- Dobry wieczór, panie profesorze. – powiedziała Hermiona bez zbytniego entuzjazmu.

- Granger. Mam dla ciebie dzisiaj dość…nietypowe zadanie. W ramach szlabanu, oczywiście.

- Oczywiście. Co to za zadanie?

- Dasz mi łaskawie skończyć?

Inaczej być nie mogło. I kto teraz zgrywa mądralę?!

- Przepraszam. – powiedziała Hermiona przez zaciśnięte zęby.

- Tak lepiej. – uśmiechnął się złośliwie – A teraz posłuchaj. Kończysz za niedługo szkołę, konkretnie za tydzień. Po jej uroczystym zakończeniu odbędzie się bal absolwentów 

i nauczycieli. Tak się składa, że niestety muszę na nim być, a nauczyciele tak się podobierali, że…zostałem bez pary.

Dziewczyna stanęła jak wryta, nie wiedząc, czy Snape sobie stroi żarty, czy mówi poważnie. Zastanawiała się, czy ma się śmiać, czy płakać. 

- I…jaki ma być w tym mój udział?

- W ramach twojego szlabanu i kary będziesz mi towarzyszyła podczas balu i tańca. Jasne?

- Yyy…mogę mieć pytanie? – Za dużo informacji jak na jedno zdanie. Hermionie głos lekko osłabł, co Snape chyba wyczuł, bo nieznacznie uniósł brew.

- Dałbym sobie rękę uciąć, że będziesz miała pytanie…pytaj więc, jeśli musisz.

- Dlaczego akurat ja? Czemu nie któraś dziewczyna ze Slytherinu?

Snape nagle spochmurniał. Jeszcze bardziej niż zwykle.

- …bo ty, panno Granger, przynajmniej prezentujesz sobą jakiś poziom i masz pewne wartości, których moim wychowankom brakuje.

Hermiona wybałuszyła oczy. Czy ON ją właśnie pochwalił? Chyba się przesłyszała. Po chwili zdała sobie sprawę, że ma otwartą buzię, a jej nauczyciel dziwnie na nią patrzy. Szybko się więc zreflektowała – zamknęła usta i kiwnęła głową.

- Mogę już w takim razie sobie pójść? – zapytała.

- Przecież dopiero co przyszłaś, Granger. Jest jedna rzecz, którą muszę wiedzieć. Umiesz tańczyć?

Zadane pytanie było dziwnie niewygodne. Coś ukłuło ją gdzieś w dole brzucha.

- Panie profesorze, czy to ko…

- Tak, Granger, konieczne. Mnie też to nie jest na rękę, jeśli cię to pocieszy. Potraktuj to jako karę, jeśli chcesz.

Co to miało znaczyć? Severus Snape będzie za moment tańczył z Hermioną Granger. Świat stanął na głowie. Skrzywiła się w duchu. Tylko czemu mam to traktować jako karę? Czyżby on był taki kiepski?

- Coś tam umiem.

- „Coś tam” mnie nie satysfakcjonuje, Granger. Albo umiesz, albo nie.

- …chyba powinniśmy więc zacząć od podstaw. – przyznała lekko zawstydzona.

- Więc zaczynajmy. – powiedział Snape, po czym włączył odpowiednią muzykę, podał jej rękę, przyciągnął do siebie i położył dłoń na jej talii.

Hermionie zrobiło się słabo. Jego bliskość ją odrzucała. To w końcu znienawidzony nietoperz! Kto widział tańczyć z nauczycielem w taki sposób! Tylko nie patrz mu w oczy! – upominała się w duchu.

Ledwie o tym pomyślała, Snape chwycił ją delikatnie za brodę, i pociągnął w górę.

- Granger, w tańcu partnerzy powinni utrzymywać kontakt wzrokowy, jakbyś tak nie wiedziała.

- Spróbuję, profesorze.

Dłonie Snape miał, wbrew pozorom, zaskakująco ciepłe a jego średniej długości włosy poruszały się zgodnie z ich krokami tańca i pachniały delikatnie szamponem.

Opiekun Ślizgonów był na tyle wysoki, że miał pod nosem włosy Hermiony, więc chcąc 

nie chcąc, wdychał zapach jej perfum. Były całkiem przyjemne. Dotyk gładkiej, miękkiej skóry tej upartej Gryfonki bardzo mu się podobał. Uspokój się!

Oczy Hermiony były na wysokości brody Mistrza Eliksirów. Czuła zapach kawy, piżma 

i czegoś słodkiego, czego nie umiała zidentyfikować. Zamknęła oczy i dała się prowadzić swojemu nauczycielowi. Rozluźniła się. Chyba nawet za bardzo, bo niedługo później potknęła się o własne nogi i runęła na Snape’a kierując ich oboje na podłogę.

- Granger, do jasnej cholery, czy ty potrafisz choć na chwilę się skupić? – warknął profesor 

i, gdy podrywając głowę z ziemi, zauważył, że Hermiona upadła na twardą podłogę i trzyma się za kostkę, zaklął w duchu.

- Przepraszam, ale rozprasza mnie pan…odrobinę.

To go zbiło z tropu. Zaraz jednak zaskoczenie ustąpiło miejsca obojętności.

- Ty nawet upaść nie możesz bez szkody! Pokaż tę kostkę.

Hermiona niepewnie zdjęła but i podniosła szatę uczniowską na wysokość kolana, by zdjąć podkolanówkę. Skrzywiła się z bólu podczas ostatniej czynności, gdy trzeba było zmienić położenie stopy.

- Wygląda na skręconą. Zaraz podam ci Eliksir Wiggenowy.

- Nie trzeba. To ja może już pójdę… - powiedziała Hermiona, ale gdy nie miała nawet siły 

się podnieść, skapitulowała.

- Czy ty musisz zawsze z uporem maniaka próbować robić wszystko po swojemu? 

I tak musisz tu na razie zostać, a bez tego twojego „pokazu” bolałoby cię mniej.

Odpowiedziała mu cisza.

Podszedł do szafki z eliksirami i zaczął szukać. Głupi Gryfoni. Zawsze mają inny plan niż wszyscy. A tak dobrze jej szło! To znaczy…dobrze, jak na Granger. Znalazł eliksir, postawił go na swoim stoliku nocnym i poszedł do Hermiony, by przenieść ją na łóżko.

- Chodź, przeniosę cię na łóżko, podam ci eliksir i odpoczniesz. Swoją drogą, należy 

ci się chwila odpoczynku.

- Nie powinnam spróbować sama przejść?

- Och, pewnie, idź, ciekawe ile razy jeszcze upadniesz i co jeszcze sobie zrobisz.

- Nie jestem pewna, czy pan sobie ze mnie kpi, czy to troska?

- Możesz być pewna, że to pierwsze.

On? Naprawdę? Weźmie mnie na ręce? Hermiona nawet nie zdążyła spróbować protestu, 

bo ani się nie spostrzegła, a Snape już ją niósł. Była jeszcze bliżej niego niż podczas tańca. 

I, co najdziwniejsze, nie czuła odrazy ani się nie bała. Gdzieś w środku czuła, że profesor 

nie ma zamiaru jej skrzywdzić.

Mistrz Eliksirów położył dziewczynę na swoim łóżku, wziął do ręki fiolkę z eliksirem, wylał trochę na dłoń, po czym delikatnie wtarł w kostkę Hermiony.

- Powinno do rana przestać boleć. – powiedział sucho. – A, zapomniałbym. Radzę ci dziś 

tu spać. Ilość schodów, jaką mamy w Hogwarcie, oraz ich częste humory, na pewno nie pomogą twojej kostce dojść do siebie odpowiednio szybko. Panny Weasley nie ma w szkole, więc raczej nikt specjalnie nie będzie się o ciebie gorączkował w dormitorium.

- Ale…to gdzie pan będzie spał? – Hermiona czuła, że napięcie w dole jej brzucha rośnie.

- Jak to gdzie? Mam przecież kanapę w pokoju obok.

Coś ty sobie, durna dziewucho, myślała?! Że twój NAUCZYCIEL będzie spał z tobą w jednym łóżku? Ogarnij się lepiej i nie wymyślaj głupot. Oj, ta noc będzie ciężka. I raczej nieprzespana…

- Sna… panie profesorze Snape, czy mogłabym się wykąpać? – zapytała, nieco zawstydzona, gdyż wiedziała, że przez jej zapominalstwo nauczyciel będzie musiał drugi raz posmarować kostkę, bo woda zmyje eliksir.

- Tak myślałem, że przypomni ci się o tym po czasie, panno Granger. Oczywiście, że możesz się wykąpać. Byłoby to nawet wskazane. Chciałbym rano się obudzić. – dodał, unosząc brew i lekko się uśmiechając.

O, cholera. Nie uśmiechaj się tak więcej. Albo rób to…? Co się ze mną dzieje? Chwileczkę, skoro wiedział, że o tym zapomnę, czemu sam nie zaproponował kąpieli przed użyciem eliksiru?

- Dziękuję, nie ma to jak w ładnych słowach zawrzeć tyle obelg. Widzę, że obrażanie uczniów to pana specjalizacja.

- Och, Granger, nie znasz mnie jeszcze. Wcale a wcale…chodź. – mówiąc to, wyciągnął do niej ręce.

Jeszcze?

- Słucham? – Hermiona nie dała po sobie poznać, ale nie wiedziała co znów się dzieje.

- Czy ty wiesz co mówisz? Najpierw chcesz iść się kąpać, a później nie dajesz się zanieść 

do łazienki. Co z tobą nie tak?

Właśnie Granger, co z tobą nie tak?!

- Aha, przecież nie umiem chodzić…

- Brawo! W końcu chyba włączyłaś tę garstkę szarych komórek, która ci pozostała. Idziemy do łazienki.

Wziął ją na ręce, a ona znów czuła, że pomimo tego, że Snape jest tak cholernie arogancki 

i chamski wobec niej, w pewnym sensie jej to pasuje. Oczywiście tylko i wyłącznie dlatego, że inny styl bycia po prostu by mu nie pasował, nie żeby ją to jakoś specjalnie interesowało…pod połami peleryny czuła, jak bije jego duże, pewnie czarne, nietoperzaste serce.

- Poradzisz sobie, czy mam cię jeszcze rozebrać i wymyć? – postawił ją delikatnie 

na dywaniku przy umywalce, a ona na te słowa prawie się zatoczyła, na co profesor zareagował krótkim, aczkolwiek rzeczowym chrząknięciem.

- …poradzę sobie sama, dziękuję panu. – Hermiona starała się zachować kamienną twarz, 

ale zdawała sobie sprawę, że zbytnio jej to nie wychodzi. Odprowadziła Snape’a wzrokiem

 i gdy drzwi się za nim zamknęły, usiadła na stojącym tam taborecie i wzięła głęboki oddech.

Kobieto, co on z tobą robi?! Jest prawie 20 lat starszy od ciebie a ty liczysz na cokolwiek 

z jego strony? Nie obchodzą go takie panienki jak ty. Na pewno woli swoje lochy i swoje eliksiry.

Zdjęła z siebie szatę uczniowską i w samej bieliźnie rozejrzała się po łazience. Była skromnie urządzona, ale było w niej wszystko: prysznic, wanna, pralka, ubikacja i umywalka. 

- Skoro mam skręconą kostkę, lepszym wyborem na dzisiaj będzie wanna. – powiedziała sama do siebie, po czym zdjęła bieliznę i nalała sobie wody, do której dodała odrobinę płynu do kąpieli. Zanurzyła się aż po szyję w wannie pełnej gorącej wody i piany i zaczęła powoli wracać do bycia zwykłą Hermioną (tak jakby kiedykolwiek nią nie była) – myślała o lekcjach, które jutro ją czekają, zadaniach domowych…swoją drogą, ciekawe jak często będą lekcje tańca z Diabłem z lochów?

Bal ma być w sobotę. Ciekawe co powiedzą Ron i Harry na wieść, że idę na imprezę ze Snape’m…pewnie mnie wydziedziczą z Gryffindoru. Trudno. Szlaban to szlaban

Dziewczyna wyszła z wanny, wypuściła wodę i transmutowała szatę szkolną w koszulkę nocną przed kolano. Włosy – a raczej mokry busz – spięła w luźny kucyk. Obrzuciła wzrokiem łazienkę, by sprawdzić, czy nie pozostawiła po sobie bałaganu i wygramoliła 

się na zewnątrz, kuśtykając.

To, co zobaczyła, przerosło jej najśmielsze oczekiwania. Snape w długich spodniach 

z piżamy, bez koszulki. Wyglądał, jakby na coś czekał. Gdy zobaczył, że wychodzi, omiótł 

ją wzrokiem od góry do dołu, podszedł do niej z zamiarem wzięcia na ręce, lecz ona w porę powiedziała:

- Nie, profesorze, dziękuję. Wystarczy, że mnie pan weźmie pod rękę.

- Och, jak ci Gryfoni działają mi czasem na nerwy. Człowiek chce być miły, a oni 

to odrzucają.

- Przepraszam, proszę pana…po prostu nie jestem przyzwyczajona, że jest pan taki…miły 

dla innych ludzi. – prychnął, gdy prowadził ją do łóżka.

- Jesteś głodna? – szybko zmienił temat.

- Nie, przed wyjściem do pana jadłam kolację.

- Granger, to było całe 5 godzin temu. ILE? Zdajesz sobie sprawę, że przy twojej wadze 

i skręconej kostce jest to co najmniej szkodliwe dla zdrowia? Musisz jeść, żeby szybciej

się zregenerować. Masz ochotę na coś szczególnego?

- Nie, zjem cokolwiek.

- W porządku, wchodź do łóżka, a ja pójdę coś przygotować. – mówiąc to, odszedł do kuchni.

On gotuje? A to ciekawe. No w sumie, skoro jest sam, to pewnie umie przygotować sobie jedzenie. Nie ma nikogo, kto mógłby mu gotować.

Siedziała w łóżku, przykryta kołdrą po biodra, jeszcze przez kilka minut rozmyślając 

o różnorakich rzeczach, gdy wszedł Snape z drewnianą tacą na metalowych nóżkach, na której w miseczce były pulpeciki z w sosie pomidorowym. No nie. Skąd on wiedział? Postawił tacę na kołdrze, przy jej udach, przy okazji muskając włosami jej twarz. Hermiona zamknęła na moment oczy, ale nie dała po sobie niczego poznać.

- Masz, tylko się nie poparz, dość szkody już sobie zrobiłaś dzisiaj. – popatrzył znacząco 

na jej stopę, na co ona lekko się zarumieniła. – Jedz, a ja posmaruję ci kostkę.

- Dziękuję panu, naprawdę nie wiem, jak się odwdzięczę.

- Może kiedyś będzie okazja, kto wie. Na chwilę obecną – nie ma za co. Jutro rano obejrzymy twoją kostkę i o ile będzie z nią wszystko w porządku, każdego wieczoru chcę cię widzieć 

u mnie na lekcjach tańca. Zrozumiano?

- Oczywiście, że tak. – dziewczyna pokiwała głową, zajadając pierwszego pulpecika. – 

Jest pan świetnym kucharzem, chyba wiem, dlaczego wybrał pan eliksiry jako swoją profesję. – uśmiechnęła się szczerze.

- To miał być komplement, panno Granger? – uniósł znacząco brew.

- Skądże, ma pan tylko moje słowa uznania, profesorze. Ale jeśli woli pan określenie „komplement”, możemy tak powiedzieć – był to komplement z mojej strony.

- Zatem dziękuję. Smacznego. – Snape uśmiechnął się lekko i zaczął zbierać się do wyjścia.

- Dobranoc, panie profesorze.

- …dobranoc, Hermiono. – powiedział, i drzwi za nim się zamknęły.

Może jednak ta noc nie będzie bezsenna…chwileczkę! Czy Mistrz Eliksirów powiedział 

jej właśnie po imieniu pierwszy raz od 7 lat? No nie, coś MUSI być na rzeczy…tylko co 

i czy ja tego chcę? Chyba jednak nie zasnę.

Spojrzała na podświetlony zegar – 01:30. Śniadanie na 08:00, więc trzeba wstać przynajmniej godzinę wcześniej – o ile w ogóle uda mi się zasnąć…

Całą noc myślała, co by było, gdyby faktycznie profesor Snape coś do niej czuł. Nie potrafiła przyjąć tego do wiadomości. Przecież nie dał ci praktycznie żadnego znaku, że ma wobec ciebie jakieś zamiary…a ty robisz sobie jakieś głupie złudne nadzieje. Jak zwykle z resztą.

Była godzina 06:00, gdy usłyszała głos swojego nauczyciela z pokoju, w którym spał. 

Na początku był to jakiś niezrozumiały bełkot, z którego po chwili zaczęły się tworzyć słowa, potem pełne zdania.

- Panno Granger, gotowa na swoją karę? Byłaś niegrzeczna na lekcji, trzeba cię ukarać. Dam ci zaraz parę klapsów, to może się nauczysz odpowiadać normalnie, nie pyskując.

Hermiona wciągnęła głośno powietrze. Czyżby jednak?

- Teraz połóż się na plecach. Ja położę się na ciebie i wyliżę ci szyję, piersi, później pobawię się trochę niżej...

Dziewczynie zaczęło się robić słabo i…mokro. Kuźwa, moje ciało go chce. Teraz albo nigdy. Muszę spróbować. I tak za niecały tydzień kończę szkołę. Chyba mnie nie wywalą…

Próba zejścia z łóżka zakończyła się tak, jak tego chciała – kostka nie bolała wcale. Z każdym krokiem w kierunku drzwi robiło jej się coraz cieplej i kamień w dole brzucha stawał się coraz cięższy.

- Lumos.

Otworzyła kawałek drewna dzielący ich pokoje i zobaczyła Snape’a na kanapie, z kołdrą 

na ziemi…i ręką w spodniach. Tego było za wiele.

Kanapa z łatwością pomieściłaby dwie osoby, z czego Hermiona natychmiast skorzystała. Położyła się wygodnie obok Mistrza Eliksirów, podparła się na łokciu i wolną ręką delikatnie dotknęła jego wolno unoszącej się klatki piersiowej. Wyczuła serce niemal natychmiast.

 Z klatki piersiowej przeniosła rękę na jego włosy, później na twarz. Przejechała mu delikatnie kciukiem po wargach, na co nieznacznie odchylił głowę. Podniosła się więc, uklękła nad nim okrakiem i zaczęła składać delikatne pocałunki na jego szyi, na co odpowiedział jej zduszony jęk profesora. Kierowana coraz bardziej rosnącym pożądaniem, coraz to bardziej łapczywie zbliżała się do jego ust. Gdy ich wreszcie dosięgła, o dziwo Snape…oddał pocałunek. Przebudził się, czy wcale nie spał?

Wpił się w jej usta, wdzierając się językiem do środka. Wyciągnął rękę ze spodni i niepewnie położył ją na udzie Hermiony, powoli kierując się coraz wyżej, na co ta wydała z siebie cichy jęk. Dotarł do talii, pogłaskał ją bo brzuchu, po czym przeszedł do ugniatania piersi, 

nie przerywając całowania.

Młoda czarownica nigdy się tak nie czuła. Gdzieś w kąt odsunęła myśli o tym, jakie to nieprzyzwoite, że przecież to o wiele starszy facet, w dodatku jej nauczyciel.

Snape chyba myślał dokładnie tak samo, bo zdjął jej koszulkę nocną, zrzucił z siebie spodnie, po czym posadził Hermionę na swoim kroczu i, przez bieliznę, dał jej do zrozumienia, 

by się o niego ocierała. Ta od razu podchwyciła o co chodzi i przystąpiła do działania.

- Profesorze…pragnę pana. Bardzo…

- Och, Granger, ja także. Czy gdyby było inaczej, pozwoliłbym ci się dotykać?

- Ee, ja myślałam, że pan spał.

Bez słowa, jedynie uśmiechając się przelotnie, nietoperz przerzucił nagą dziewczynę 

na plecy, zdejmując spodnie i kładąc się na nią, sadowiąc swojego członka na jej brzuchu 

i powodując u niej drgawki.

- Severusie, chyba musisz o czymś wiedzieć.

- O czym takim?

- To będzie mój pierwszy raz.

Profesor nie krył zdziwienia, ale po krótkiej chwili lekko się uśmiechnął.

- Cieszę się, że uprzedzasz. Będę więc najdelikatniejszy, jak to tylko możliwe.

Czarownica uśmiechnęła się zalotnie na te słowa i pozwoliła Snape’owi działać. Wszedł 

w nią delikatnie, na co ona gwałtownie wciągnęła powietrze i mocno wbiła paznokcie 

w jego plecy.

- Chcesz więcej, Hermiono? – zapytał nauczyciel.

- Tak, proszę, Severusie…

Kochali się tak aż do rana, zostawiając sobie tylko kilka godzin na sen. Snape obudził 

się jak zwykle, o 07:00, by w spokoju zdążyć na śniadanie. Obudził także swoją kochankę, która słodko się przeciągnęła, wstała i pocałowała go w policzek na powitanie.

- Witaj, profesorze.

- Dobrze spałaś? – zapytał z troską.

- Bardzo dobrze. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak jestem wypoczęta.

- Cieszy mnie to. Idź już na śniadanie, ja przyjdę za chwilę. A, pamiętaj o cowieczornych lekcjach tańca. Widzę, że z twoją kostką już wszystko w porządku. O 22:00 u mnie 

w lochach. Aż do piątku przed balem.

- Nie ma problemu, Severusie. – uśmiechnęła się promiennie, co on delikatnie odwzajemnił.

- Do wieczora, Granger.

- Do wieczora, panie profesorze.